Iris kwam voor het eerst naar de dyslexiebehandeling. Aan haar hele houding was te zien dat ze het heel spannend vond. Ze liep een beetje voorover gebogen. Ze droeg een petje dat ze ver over haar ogen had getrokken. Samen lezen bestond uit: ik las hardop en zij mompelde nauwelijks hoorbaar met me mee. Ze zei weinig. Op vragen antwoordde ze ja of nee of ze haalde haar schouders op.
Een week later had ze het meegegeven boek uit. Ze zei het met trots. Weer een week later had ze haar petje nog op maar kon ik haar heldere blauwe ogen zien. In de maanden daarna heb ik het petje niet weer gezien.
Twee jaar later kreeg ik een mail van haar. Ze bedankte me voor alle gegeven hulp, die niet voor niets was geweest. Ze had de eindtoets gehad en had HAVO/VWO-advies gekregen. Ze had zelfs op lezen en spelling een hoge score.